Interview met Sil van ’t Veen

Sil van ’t Veen uit Kampen (17) werd in 2022 katholiek. Hoe kijkt hij terug op dit eerste jaar en wat kunnen we als parochie leren van zijn verhaal? Hij heeft al een aantal praktische tips gegeven waar we de afgelopen maanden mee aan de slag zijn gegaan, zoals de gebruiksvriendelijkheid van de website of communicatie.  In dit interview vertelt hij over zijn geloof en de ontmoetingen in zijn leven.

Sil, hoe ben je er toe gekomen om deze stap te zetten?

Ik kende de kerk wel omdat ik op een katholieke basisschool zat waar mijn moeder lesgaf. Af en toe was er ook een viering van de school. Herinner me zelfs hoe ik als kind een bepaald schilderij in de buitenkerk zag, van het vagevuur. Maar thuis speelde het geloof geen rol. Ik ben me er tijdens de corona periode in gaan verdiepen op het internet. Wilde weten hoe het zat met de kerk, wikipedia en zo. Toen zocht ik ook contact met de parochie en uiteindelijk kwam pastor Scholten bij mij thuis catechese geven. Na afloop ging ik dan mee naar de mis in IJsselmuiden. Uiteindelijk ben ik daar op 1^e Paasdag gedoopt.

Hoe was dat voor jou – en voor je omgeving?

Een heel indrukwekkende ervaring! Ik heb geen moeite met spreken of optreden in het openbaar, ik heb bijv. ook een bedrijfje en ben actief in de politiek, wil bestuurskunde gaan studeren. Maar als je dan opstaat en naar het altaar loopt, gaat er toch iets door je heen: dit is niet zomaar iets, je gaat een sacrament ontvangen. Er was die dag veel visite van familie en vrienden, ik kreeg hartelijke felicitaties. In Kampen is men natuurlijk ook wel gewend aan kerken, dat zou in de randstad misschien anders zijn. Maar mensen accepteren het wel, ik ben er geen vrienden door verloren of zo.

Is je leven daarna veranderd?

Veranderd .. in die zin dat ik me nu iets minder druk maak om allerlei wereldlijke zorgen en problemen. Corona, crisis, de politiek, dingen op school: uiteindelijk mogen we vertrouwen hebben in God en zijn de dingen in deze wereld niet het hoogste doel van alles. Ik ben er wat minder perfectionistisch door geworden en heb méér vertrouwen. Ik ga nu bijna elk weekend naar de Eucharistie. In Kampen of IJsselmuiden, als dat niet kan rijd ik met parochianen mee naar Zwolle of Emmeloord. Het is fijn, een vast, ‘ingepland’ moment om met het geloof bezig te zijn. En ik probeer elke avond te bidden, niet alleen voor wat mijzelf bezighoudt maar ook voor anderen. Ik ben er ook wel vriendelijker door geworden, als iemand me nu vraagt iets voor een ander te doen denk ik nu ‘waarom niet’ i.p.v. ‘waarom zou ik’. En ik kan mensen die me dat vragen nu ook makkelijker vergeven.

Wat betekent het geloof voor jou?

Ik stá voor waar ik in geloof. Ik heb niet op alles een antwoord, maar ik denk wel na over de dingen waarmee ik geconfronteerd wordt. Bijvoorbeeld de oerknal: wie heeft die moleculen dan in beweging gebracht? Of het kwaad: dat bestaat omdat er goedheid is, én omdat de mensen een vrije wil hebben. Het kwaad in de wereld is voor mij eerder een ‘bewijs’ dat God bestaat, als bron van alle goedheid en liefde.

Je bent heel enthousiast voor je geloof, hé?

Nou, ik denk dat Jezus niet ‘lauw’ was, in zijn tijd was hij eerder vrij radicaal. (Mt 10:34). Maar hij wijst nooit de mens die zondigt af, wel de zonde maar niet de mens.  Dat spreekt me wel aan, want in onze samenleving lijkt het maar alsof de kerk steeds verder af komt te staan van de wereld. Niet omdat de kerk zelf nou zo verandert, maar de wereld wel, dus ja die afstand wordt groter. Ik vind dat de kerk moet zeggen wat ze te zeggen heeft. Ze heeft iets bijzonders te bieden en moet zich niet tevéél aanpassen aan modernistische dingen, als Christelijke popmuziek of zo. Als ze echt is, kan ze verschil maken.

Staan jongeren van nu open voor het geloof?

Ik denk het wel ja. Veel jongeren zijn nu zo druk met uitgaan in het weekend en daar weer stoere verhalen over posten op social media en met school en bijbaantje enz. Dat kan ook heel leeg voelen. Maar de vraag wie bén je houdt jongeren wel degelijk enorm bezig en ze staan open voor antwoorden die echt zijn. Wees niet bang om te belerend te zijn, ze kiezen toch zelf wel wat ze aannemen of niet. Maar ga niet uit angst of zo dingen opleuken of vermijden, laat zien wat het geloof aan positiefs te bieden heeft en wees daar open over.

Heb je wel andere jongeren ontmoet sinds je bij de kerk ging horen?

Lacht. Jawel… Op Ameland, bij een weekend van het bisdom in de aanloop naar de wereldjongerendagen. En in Italië. In de parochie nog niet veel helaas. Maar ik heb ook contacten via internet met katholieke jongeren in Nederland en elders. Ik ben trouwens ook bij de ‘inspiratieavonden’ geweest die de pastoraatsgroep in Kampen organiseert, en bij cursussen als ‘Op Weg’, maar daar ben ik dan wel de allerjongste.

Heb je bijzondere ervaringen gehad of bronnen van inspiratie?

We waren met de klas naar Rome. De Sint Pieter maakte diepe indruk op me en de catacomben – net als oude kerken in onze parochie trouwens waar je voelt dat er al zoveel eeuwen door zoveel mensen gebeden is. Het was toen ik ergens zat te bidden of er tot mij gesproken werd: “Ben ik ooit mijn beloften niet nagekomen?”. Ik voelde dat diep vanbinnen en het gaf veel rust, ik mag vertrouwen hebben dat de dingen goed komen – ook als we die niet meteen zien of weten hoe. Ik heb trouwens ook nog een NL priester van Sant’Egidio in Rome ontmoet.

De Heilige Jozef inspireert me ook. Hij heeft toch maar geaccepteerd om te zorgen voor de moeder van Jezus en hem op te voeden. Die bereidheid om te accepteren en te zorgen, trots te overwinnen, daar heb ik grote bewondering voor.

Ik denk dat we dat allemaal meer moeten doen. Erkennen dat we mensen zijn, dat we dingen verkeerd doen. Onze trots doorbreken, terugkeren tot God en verzoening toelaten in ons leven.