Pastorale Column december 2022

Saamhorigheid

We leven in een wereld waarin het steeds meer ieder voor zich is.

Toch verlangen wij als mensen er naar om ons verbonden te weten met andere mensen. Mensen met wie je bepaalde gedachten en opvattingen kunt delen. Want dat brengt je tot het besef dat je als mens niet alleen staat, maar dat je deel uitmaakt van een groep mensen met wie je dingen gemeen hebt. Zodat je daardoor ook bemoedigd wordt.

We gaan de tijd van Kerstmis en ‘Oud en Nieuw’ tegemoet. Van oudsher een periode van het jaar waarin we elkaar opzoeken. Al was het alleen al maar vanwege het vaak koude, gure weer. Dat wekt het verlangen in ons om een stukje warmte en gezelligheid bij elkaar te vinden. Met mensen met wie je een band hebt. Vaak gaan we dan op bezoek bij familieleden of bekenden, om samen met hen het leven te vieren. En eens wat meer tijd aan elkaar te besteden dan door het jaar heen.

Wanneer we in de kerk zijn, om daar te vieren, dan gaan we daar naar toe om aansluiting te vinden bij datgene wat ons ten diepste raakt. Het is het verlangen naar God, de oorsprong van alles wat bestaat; en ook dus de oorsprong van onszelf. Maar ook om zicht te krijgen op onze uiteindelijke toekomst. En in vertrouwen op God voelen we aan, dat het om een hoopvol toekomstperspectief gaat.

We verlangen er naar om volledig tot ons recht te komen; iets wat in ons aardse bestaan slechts ten dele het geval is. En dat heeft ook te maken met de plaats die we mogen innemen te midden van andere mensen.

Het mooie van een Eucharistieviering is, dat we allemaal het zelfde voor ogen hebben. Met de ogen van ons geloof ontwaren we de aanwezigheid van God. Ook al heeft ieder van ons daar misschien weer een iets ander beeld bij; niemand is immers in staat God geheel te kennen.

Maar onderwijl zitten we daar in de kerk naast elkaar. Ook al hebben we de blik niet op elkaar gericht; we beseffen elkaars aanwezigheid.

Ons geloof gaat over datgene wat wezenlijk is in ons menselijk bestaan. Met vragen als: wat is goed; doe ik het goed en wat mag ik verwachten?

Best spannend. Daarom is het geruststellend dat er iemand naast je zit, die met dezelfde soort vragen zit. Alleen al het feit dat we samen in de kerkbanken zitten, schept een stukje saamhorigheid.

Juist in een wereld die steeds killer wordt, hebben we het zo nodig;
om die verbondenheid met elkaar toch eventjes te kunnen ervaren.

Laten we hopen dat het ons dit jaar weer gegund mag zijn.

En dat we met Kerstmis samen het geheim van ons mens-zijn mogen vieren, wetende dat God midden onder ons aanwezig is.

Jaap Scholten