Is weer voorbij die mooie zomer…..

De zomermaanden lopen ten einde en de dagen vullen zich weer met de normale taken en verantwoordelijkheden. Wat het weer betreft hebben we zo’n beetje allerlei weertypes doorgemaakt. Niemand kon eraan ontkomen. Niet in ons eigen land, maar ook niet verder weg. Het klimaat houdt ons bezig. Ik moet voorzichtig zijn om niet vervallen in de vermeende beleving dat het ‘vroeger beter was’. Weet u nog, koude winters met veel ijs en sneeuw, prachtige lentes die uitnodigden tot mooie fiets- en wandeltochten, de grote schoonmaak of de heerlijke zomers waarin we meer dan anders buitenshuis aten en dronken in de tuin of op het balkon. Meer dan ooit was er een gevoel van saamhorigheid met de mensen, jong en oud, in de straat. Alleen als het echt regende was het voor ons, als kinderen, niet leuk. Je moest dan binnenblijven. Waar we anders dagenlang als buurkinderen speelden in de speeltuin, was zo’n regendag een grote dag van somberheid. Maar bij het eerste zonnestraaltje renden we weer naar buiten om met elkaar te gaan spelen. Dat deden we als vanzelf. Er was geen sprake van computers of telefoons waarmee we elkaar konden bereiken. We hadden, denk ik, een soort innerlijke mogelijkheid om verbonden te zijn met elkaar. We hoefden alleen maar naar buiten te kijken en in no time was iedereen er.

Die jaren zijn voorbij en we mogen vandaag de dag genieten van alle nieuwe en technologische ontwikkelingen. Dat is een zegen, maar vaak ook een last.

Het is precies die ‘natuurlijke’ verbondenheid die is overgenomen door de elektronica die we bijna allemaal onder handbereik hebben. De meest geavanceerde apparatuur van toen waren de radio, telefoon en televisie. Hoewel ik ook vandaag de dag veelvuldig en uitgebreid gebruik maak van de moderne techniek ontkom ik er niet aan, te me vaak af te vragen of ik echt niet zonder kan? Zou het de saamhorigheid ten goede komen? Zou ik mijn ambt als pastoor beter kunnen beoefenen? Alles is zo enorm digitaal geworden waardoor het zo gemakkelijk is geworden om je te onttrekken aan een werkelijk fysiek contact met de naaste.

Hoe kan ik, ondanks dat ik gebruik maak van de moderne techniek, voorkomen dat ik mijn parochianen niet werkelijk kan ontmoeten?

Of om de vraag maar eens te stellen, waarmee dominee Gremdaat zijn preekjes altijd begint: ‘kent u dat gevoel? Ik denk wel eens dat alle moderne technieken tussen mensen in is komen te staan. We mailen en appen ons een slag in de rondte. Zo werd ik er door een redacteur gelukkig aan herinnerd via de mail, dat het mijn beurt is om deze column te schrijven. Het schema had ik niet bij de hand en was dan ook blij dat ik van een redacteur een herinneringsmailtje ontving.

Er zijn allerlei excuses te bedenken om het ware contact niet aan te gaan. De omvang van de drie parochies is zo groot, de afstanden dwingen tot gebruikmaking van de moderne media. Het pastoraal team is maar klein en we kunnen niet meer aan alle wensen voldoen. De pastor is allang niet meer de spin in het parochie web. Parochianen pakken gelukkig veel zaken op en ik zie dat in alle gemeenschappen er sprake is van onderlinge verbondenheid. Daar ben ik heel dankbaar voor. Het pastoraat is dus ook sterk veranderd. Geen pastor meer die je in stad of dorp op de fiets of wandelend tegenkomt. Wat betekent dit voor de toekomst als het pastoraal team verder krimpt? Ik ben niet somber ingesteld gelukkig. Ik kan genieten van de initiatieven die her en der ontstaan. Toch bekruipt mij ook het gevoel dat we de neiging hebben te veel naar binnen te kijken. Daarom juich ik het synodale proces dat door paus Franciscus is ingezet zeer toe. Niet alleen maar druk zijn met het hier en nu en het organiseren van allerlei lokale activiteiten, maar ook luisteren naar elkaar en nadenken over de betekenis van de tekenen van deze tijd voor ons als Kerk. Niet alleen binnen de eigen lokale en vertrouwde kring maar over grenzen heen durven luisteren en denken. De goede oude tijd is voorbij en we moeten oppassen dat we ons daar niet door laten belemmeren om aan de nieuwe toekomst te denken. Hierbij denk ik aan wat paus Johannes XXIII met een zucht van verlichting zei toen hij een bezoek bracht aan de oecumenische broedergemeenschap van Taizé. Hij zag een mooie gemeenschap die hij betitelde met: ‘een nieuwe lente’. Die nieuwe lente is ook voor ons aangebroken. Binnenkort zullen pastoraal team en parochiebesturen het conceptbeleidsplan presenteren. Iedereen wordt uitgenodigd om, onder aanroeping van Gods heilige Geest, aan te sluiten om zijn/haar bijdrage te leveren de nieuwe lente te verwelkomen. Immers: die mooie zomer is voorbij!

Pastoor Ton Huitink