Pastorale Column december 2023

‘Gewoon doorwerken is gemakkelijker dan stoppen’

Een tijdje geleden verzorgde Gerrit Hiemstra voor het laatst het weerbericht aan het einde van het NOS-journaal. Hij had het er zichtbaar moeilijk mee, ondanks dat het zijn eigen keuze was. Hij sprak toen de woorden, die bovenaan deze column staan. Mijn man Ad zei direct: ‘opschrijven! Zulke ware woorden!’ Sinds het afscheid van Gerrit Hiemstra blijven deze woorden in mijn hoofd rond dwarrelen. Ze zijn ook zo herkenbaar voor mijzelf. Want wat ís het lastig om te stoppen, om afscheid te nemen van het werk dat me zo dierbaar is en vooral ook van de vele mensen met wie ik een band opbouwde. Soms troffen we elkaar maar af en toe en soms met grote regelmaat. Tóch is mijn vertrek een bewuste keuze. In september werd ik 67 jaar, wat toch een heel natuurlijk moment is voor ‘pensioen’. Gelukkig werd mijn wens gehonoreerd om door te werken t/m Kerstmis. In januari volgt een afscheid, maar tot mijn schrik begon vanaf begin oktober al een ‘afscheidstournee’, zoals ik het zelf maar noem. In elke kerk, waar ik voor het laatst mocht voorgaan, werd daaraan aandacht besteed. Ongelooflijk dankbaar ben ik daarvoor, maar wat is het ook heftig en emotioneel. Vanaf 1 september 2000 mocht ik parochiemedewerker zijn in eerst de parochie Verrijzenis des Heren in Zwolle, daarna in de Thomas a Kempisparochie (alleen Zwolle) en vervolgens in de grote parochie inclusief Kampen, IJsselmuiden, Hasselt en Hattem. De pastorale teams volgden elkaar op in steeds wisselende samenstelling en het is ongelooflijk fijn, dat daarin voor mij steeds ook een plekje was. Met veel parochianen mocht ik lief en leed delen, variërend van een doopviering tot een uitvaart en heel veel daartussenin. Parochiemedewerker zijn is onbezoldigd, maar wat ben ik er rijk van geworden: zoveel liefde, vriendschap, vertrouwen, maar ook hulp en persoonlijke aandacht mocht ik van u ontvangen. Heel veel dank daarvoor!

Dank ook aan mijn man Ad en onze kinderen, die gelukkig doorgaans begrip hadden voor mijn ‘uit de hand gelopen’ vrijwilligerswerk. Nu wordt het tijd om wat rust te nemen en meer te genieten van ons gezin, onze kleinkinderen en wat meer aandacht te hebben voor mijn moeder, die gelukkig nog steeds onder ons is, en voor verdere familie. En natuurlijk ga ik niet helemaal stilzitten, maar blijf nog wat kleine ‘dingen’ doen in de parochie. Wie weet, komen we elkaar weer tegen, maar voor nu: het ga u allen goed en adieu: Ga met God en Hij zal met je zijn…

Ik wens u allen een Zalig Kerstfeest en alle goed voor 2024!

Jeanne Gerretzen-Veldhuis