Een brief in de Alpen
Het was in de bergen, vlakbij Grenoble. Ik liep de Chemin ‘d Assise van de Belgische naar de Italiaanse grens.
Op een boom midden op het wandelpad was een geplastificeerd A-4tje geprikt: “Cher ami Pèlerin”. Een hartelijke brief van de pastoor van Bernin aan de pelgrims onderweg naar Assisi.
Dat de kerk beneden in het dal elke dag open is en dat je er een stempel kunt krijgen. Welk nummer je kunt bellen als je onderdak nodig hebt bij een parochiaan. Dat Père Patrick zelf ook op pelgrimage is geweest en je graag ontvangt voor een pastoraal gesprek. Ik maakte een afspraak met de pastoor om 14.00 uur en kreeg onderdak bij een hartelijk gezin. De afdaling was steil maar schitterend. Terwijl de deltavliegers langs de helling scheerden, probeerde ik m’n rendez-vous te halen.
Maar toen ik eindelijk in Bernin kwam, was de pastoor alweer weg: hij was er speciaal vanuit de pastorie in een ander dorp voor gekomen, maar had nu echt geen tijd meer. Ik was ginds wel welkom voor de mis, maar hij kon me niet komen ophalen. Ik kon niet nóg eens 7 km lopen na de enerverende afdaling. Terwijl ik in de kerkbanken zat en m’n bezwete kleren buiten te drogen had gelegd kwam er een jongeman de kerk binnen. Hij brandde er een kaarsje en liep vlak langs mij. We raakten aan de praat. Hij had een informaticabedrijfje en moest een voor hem spannende klus gaan doen. Dan gaat hij op de heenweg altijd even langs Maria en vraagt haar om zegen en sterkte. Nee, hij kwam nooit in de vieringen en kende ook niemand in de parochie. Maar hij moest wel net naar dat dorp verderop, en ik mocht meerijden. Hij vertelde onderweg hoe blij hij was dat hij na een moeilijke tijd het rechte pad had teruggevonden en hoeveel steun hij had in het geloof.
Er was toch tijd voor een korte ontmoeting met de pastoor en ik mocht assisteren in de avondmis. Kreeg een pelgrimszegen onder het raam van St Michael, vertelde de parochianen over m’n voettocht. En toen ik de kerk uitkwam … zat daar die jongeman op me te wachten. Om me een lift terug te geven. Ik was ontroerd en hij zei: “Je was op zoek naar een lift, maar je vond een vriend”. We hebben slechts 2x 7 km in dezelfde auto doorgebracht en later een paar mailtjes gewisseld. Maar we vergeten elkaar niet meer – en beseffen dat 1 geplastificeerd A-4tje 1000m hoger en een open kerk ons op elkaars pad heeft gebracht. Niemand in die parochie weet wat het kaarsje opsteken voor hem betekent, hoe dat mogelijk is omdat de kerk open is en welke ontmoetingen erdoor zijn ontstaan.
Wandelpaden in de parochie Thomas a Kempis.
In alle kerken van de Thomas a Kempisparochie zijn er ook Mariabeelden waar kaarsjes op gestoken worden. En in de Mariakapel in ’s Heerenbroek kan 24/7 een kaarsje gebrand worden. Welke ontmoetingen zouden daar allemaal gebeuren, dankzij al die parochianen die zorgen dat de kerk open is?
Die tactvol beschikbaar zijn voor een praatje, maar zich niet opdringen als toeristen daar geen behoefte aan hebben. Maria, dat is ook: de hartenkreten en gebeden die mensen opschrijven in het intentieboek. Wij mogen ook de gebeden van anderen ‘dragen’ en voortzetten.
Er lopen ook allerlei wandelpaden door onze parochie. Langs ’s Heerenbroek loopt het Hanzestedenpad van Zwolle naar Kampen.
Naar Hasselt richting Santiago de Compostella lopen zowel het Jabikspaad uit Friesland als het Jacobspad uit Groningen.
Het bedevaartspadhasselt kun je ook online afleggen.
Het Havezathenpad gaat van Hasselt naar Herfte-Wijthmen.
Daarop sluit het Westerborkpad aan, dat van Hattem via Zwolle gaat.
Wat zouden wij als parochie voor al deze wandelaars en pelgrims kunnen betekenen? En wat betekenen deze wegen ‘naar Emmaus’ voor ons?
Op een zaterdag in het vroege voorjaar liep ik het Havezathenpad. Ik had nog nooit eerder de tijd genomen om te luisteren naar het bedevaartverhaal bij de ‘verhalenzuil’ bij de kerk in Hasselt. Het hek bij de tuin van de Heilige Stede was nog dicht, net als de meeste rustpunten met koffie onderweg.
Ik moest wel steeds dringender naar de wc. Dat kón, eindelijk, bij een huis ‘Winternest’. Er zat namelijk een Jacobsschelp naast de deur en een bordje. In coronatijd was hoge nood immers voor veel wandelaars en fietsers een probleem, en Ria zit er niet mee als iemand daar even voor aanbelt. Soms vertellen wandelaars over het doel van de dag. Als dat dan een onderdeel van een pelgrimspad is, zijn ze blij verrast dat er ook nog een heus stempel te verkrijgen is.
Zo zijn er ook dicht bij huis ‘toevallig’ mooie ontmoetingen mogelijk. Voor mensen die op weg gaan. Voor mensen die vreemdelingen gastvrijheid verlenen. En misschien ook wel … voor een parochie die met elkaar op weg wil gaan (dat betekent syn-ode immers).
Hoe? Samen een voettocht maken? Onderweg gesprekken voeren, picknicken – bidden & zingen misschien? In onze kerken wandelaars ontvangen? Een routefolder maken voor de parochie? Of gewoon eens in onze gebeden de vreemdelingen onderweg gedenken. Als je hierin iets zou willen betekenen: van harte welkom voor bijvoorbeeld een wandeling naar de Mariakapel, een telefoongesprek of een andere open ontmoeting!
Terug naar: Sacramentsdag