Een nieuwe lente

De meeste mensen zijn altijd weer blij, zodra we weer afscheid mogen nemen van het winterse weer, met haar regen en kou. We leven op wanneer we de eerste krokussen, bomen met bloesem en vlindertjes mogen begroeten. En zoals we met het weer de seizoenen mogen beleven, zo sluit het kerkelijke jaar daar tot op zekere hoogte bij aan.
In ieder geval gevoelsmatig.
Zo kunnen we ons juist eind december in onze streken bedenken hoe schamel het onderkomen was waar onze Heer ter wereld kwam. En Pasen, het feest van het nieuwe leven, valt bij ons doorgaans in de lente.

De winter is een periode van neergang in de natuur: de bloemen zijn uitgebloeid, bladeren vallen; het wordt een beetje een kale boel.

Terugkijkend naar de afgelopen vijftig jaar, past dat beeld wel bij wat we in de Rooms katholieke Kerk in Nederland hebben meegemaakt. In de jaren zestig zaten de kerken nog vol. Ik kan me herinneren dat in het dorp waar ik woonde de kerk, met 1100 zitplaatsen, elke zondag vol zat.

Toen kwam de klad er in. Secularisatie, welvaart, verkeerd begrepen uitkomsten van het Tweede Vaticaans concilie. Hoe dan ook: elk jaar leverde de kerk in ons land weer in. Minder kerkgangers, minder personeel, minder inkomsten. Steeds proberen alles in stand te houden met steeds minder mensen. Tot aan de situatie waarin we ons nu bevinden met dat megagrote werkgebied van drie fusieparochies.

Geheel onverwacht bloeiden er echter een paar sneeuwklokjes op. Tijdens de meer dan vreselijk periodes van de ‘lockdowns’ dienden zich een aantal jongeren aan, die graag katholiek wilden worden. Niet zo heel veel; enkelen per jaar. Maar toch: dit hadden we niet eerder meegemaakt.

En afgelopen jaar begon dat aantal ineens te groeien. Merendeels jongeren die met de vraag komen: “ik wil katholiek worden, kan dat?”

Of, met name ook jong volwassenen, die ooit wel gedoopt waren, maar juist nu ineens de andere sacramenten ook graag willen ontvangen.

Een sluitende verklaring hebben we er niet voor. Maar we zijn er als pastoraal team natuurlijk heel blij mee. We genieten van het vuur van het geloof dat we bij hen zien branden en hun leergierigheid. En hoe ze, zoals één van hen het zei: het als een warm bad ervaren wanneer ze samen komen met andere katholieke jongeren in ons land.

Hoe dit verschijnsel zich ook verder moge ontwikkelen: ik denk dat het voor ons allen als katholieken een grote stimulans kan zijn om ons eigen geloofsleven een nieuwe impuls te geven. Die oude boom, die 2000 jaar geleden geplant werd, is niet stervende, maar heeft weer nieuwe loten.

Jaap Scholten